ибраһимму һәқиқәтән нуһниң диниға тәвәләрдин иди

 түркийә авази радийоси: саффат сүриси, 83 -107 - айәтләр. ибраһимму һәқиқәтән нуһниң диниға тәвәләрдин иди[83]. өз вақтида ибраһим пәрвәрдигариға сағлам (йәни мушрикликтин, шәктин пак) дил билән кәлгән иди[84]. өз вақтида у атиси (азәр) гә вә қәвмигә (уларни әйибләп) ейтти: «силәр немигә ибадәт қиливатисиләр?[85] силәр аллаһни қойуп йалған илаһларға чоқунамсиләр?[86] аләмләрниң пәрвәрдигари болған (аллаһқа) немишқа гуман қилисиләр?»[87] у йултузларға қариди, андин: «мән һәқиқәтән кесәл болуп қалимән» деди[88 ـ 89]. улар униңдин йүз өрүп айрилишти (йәни уни ташлап кетишти)[90]. ибраһим аста уларниң бутлириниң йениға берип: «(мәсхирә қилиш йүзисидин, бу тамақтин) йемәмсиләр? немишқа гәп қилмайсиләр?» деди[91ـ92]. андин уларға йүзлинип оң қоли билән уруп пачақлашқа киришти[93]. улар (йәни қәвми) ибраһимниң йениға алдирап ـ салдирап келип: «биз уларға чоқунуватсақ, сән уларни чеқип ташламсән?» деди[94]. ибраһим ейтти: «(өзүңлар) ойуп йасиған бутларға чоқунамсиләр?[95]. һалбуки, силәрни вә йасиған нәрсәңларни аллаһ йаратқандур»[96]. улар: «ибраһим үчүн бир бина селиңлар, (уни отун билән толдуруп от йеқиңлар, от йанғанда) уни отқа ташлаңлар» деди. (улар ибраһимни отқа ташлаш билән) униңға суйиқәст қилмақчи болди[97]. биз (ибраһимни оттин саламәт қутқузуш билән) уларни мәғлуп қилдуқ[98]. ибраһим ейтти: «мән һәқиқәтән пәрвәрдигарим мени буйруған җайға һиҗрәт қилимән, у мени йетәкләйду[99]. пәрвәрдигарим! маңа бир йахши пәрзәнт ата қилғин»[100]. биз ибраһимға наһайити мулайим бир оғул билән хуш хәвәр бәрдуқ[101]. у ибраһимниң иш ـ күшлиригә йариғудәк болған чағда, ибраһим: «и оғлум! мән сени боғузлап қурбанлиқ қилишқа (әмр қилинип) чүшәптимән (пәйғәмбәрләрниң чүши һәқиқәттур вә уларниң ишлири аллаһниң әмри бойичә болиду), ойлап баққина! сениң қандақ пикриң бар?» деди. у ейтти: «и ата! немигә буйрулған болсаң, шуни иҗра қилғин, худа халиса (униңға) мени сәвр қилғучи таписән»[102]. иккиси (аллаһниң әмригә) бойсунди, ибраһим уни (йәни оғлини боғузлаш үчүн) йени йатқузди[103]. биз униңға: «и ибраһим! (һелиқи) чүшни ишқа ашурдуң (йәни чүшүңдә буйрулғанни бәҗа кәлтүрдүң)» дәп нида қилдуқ. биз һәқиқәтән йахши иш қилғучиларни мушундақ мукапатлаймиз[104ـ105]. бу һәқиқәтән рошән синақтур[106]. биз униң орниға чоң бир қурбанлиқни (йәни җәннәттин чиққан қочқарни) бәрдуқ[107].