همه راه ها به رم ختم می شود

ساخت و نگهداری جاده ها یک استراتژی مهم سیاسی و نظامی در امپراتوری روم بود. امپراتوران به منظور ایجاد شبکه های ارتباطی و حمل و نقل نظامی مؤثر برای گسترش و اداره امپراتوری، تأکید زیادی بر جاده سازی داشتند. شبکه جاده‌ای که هر امپراتوری که به قدرت می‌رسید برای گسترش آن تلاش می‌کرد، یکی از دلایلی است که رم توانست سال‌ها زنده بماند. شبکه راه ساخته شده توسط رومیان بیش از 200 هزار کیلومتر از رم شروع می شود و به انگلستان، کل اروپای غربی، سوئیس در شمال اروپا و آناتولی در شرق می رسد و به ایران می رسد. این مزیتی را فراهم می کند که روز به روز دولت را تقویت می کند و ارتباطات، سفرهای نظامی و تجارت را به راحتی انجام می دهد.

در امپراتوری روم، جاده ها با سنگفرش یا مصالح تثبیت شده ساخته می شدند. این جاده ها عموماً صاف و بادوام طراحی می شوند. جاده‌های رومی به‌خاطر سنگفرش‌های بلندشان، به‌ویژه در کنار جاده‌ها، شهرت دارند. جاده ها به طور منظم نگهداری می شوند و ارتش روم دارای واحدهای ویژه برای تعمیر و نگهداری جاده ها است.

جاده‌های رم علاوه بر ارائه مزایای نظامی و تجاری، تعامل فرهنگی بین مناطق و جوامع مختلف امپراتوری را تسهیل می‌کرد. به لطف این جاده ها، جریان اطلاعات، ایده ها و تجارت بین مردم در مناطق مختلف امپراتوری روم تضمین شد. این سیاست راهسازی که برای قرن ها بدون وقفه اجرا شد، نقشی حیاتی در گسترش، اداره و حفظ قدرت نظامی امپراتوری داشت.

به لطف این شبکه جاده ای، ما به راحتی می توانیم ببینیم که تمام جاده های موجود به نوعی به رم، پایتخت امپراتوری متصل هستند. با این حال، دلیل دیگری پشت این جمله وجود دارد که همه راه ها به رم منتهی می شوند. این عبارت که اولین بار توسط شاعر فرانسوی آلن دو لیل در سال 1175 به کار رفت، ارتباط نزدیکی با امپراتور آگوستوس دارد که در سال 14 پس از میلاد درگذشت. آگوستوس نقطه عطفی را که در پایتخت برپا کرد تا نشان دهد رم و خودش در مرکز جهان قرار دارند، به عنوان آغاز همه محاسبات جاده ای اعلام می کند. کنستانتین که تقریباً 300 سال بعد به سلطنت رسید، سنگ میلون را که مشابه این سنگ است در استانبول پایتخت جدید امپراتوری برپا می کند و این مکان را مرکز جهان اعلام می کند.