کائوچو، یکی از اکتشافات تصادفی و مهم

در حال حاضر میلیون‌ها وسیله نقلیه در کوچه‌ها و خیابان‌ها تردد می‌کنند و اگر لاستیک‌های مناسب فصل نداشته باشید، خطر تصادف برای شما بیشتر میشود، به‌خصوص اگر قرار است در هوای سرد یا هوای برفی به راه بیفتید.

کشف کائوچو، ماده اولیه لاستیک خودرو، به 300 سال قبل باز می گردد.

در سال 1745، کاوشگر فرانسوی، لاکوندامین،  سفر 10 ساله خود را در آمریکای جنوبی به پایان رساند و به پاریس، بازگشت. هدف از این سفر اندازه گیری یک درجه از نصف النهار جهان بود، اما لاکوندامین با محصول طبیعی که هیچ کس انتظارش را نداشت به فرانسه بازگشت. این محصول که کاوشگر آن را از پرو آورده و به جهان علم هدیه کرد، ماده ای انعطاف پذیر بود که بومیان پرو از شیره درخت به دست می آوردند. هنگامی که پوست درخت کمی شکافته شد، شیره از آن خارج می‌شد و با وجود اینکه این آب بلافاصله یخ می‌زد، انعطاف پذیری خود را از دست نمی‌داد. اسمش کائوچو بود...

لا کوندامین دید که بومیان پرو از این ماده محصولات زیادی تولید می‌کنند که نه تنها نشکن و ضد آب بود، بلکه کش می‌آید و با هیجان سعی کرد کشف خود را در فرانسه معرفی کند، در محافل دانشگاهی با واکنش غیرمنتظره‌ای مواجه شد. دانشمندان فرانسوی لا کاندامین را تحقیر کردند و کشف او را بیهوده دیده و رد کردند. سرنوشت کائوچو که سال ها مورد تحقیر قرار گرفت، در سال 1770 تغییر کرد و ابتدا به عنوان پاک کن وارد مدارس شد که اکنون ابزاری ضروری برای دانش آموزان است. حقیقت این است که توجه به لاستیک بی انصافی نیز نبود. این ماده خارق العاده با وجود فضایل خارق العاده اش ایرادات زیادی هم داشت.

تا از قاره آمریکا به اروپا آورده شود تخمیر میشد و کارکرد خود را از دست میداد. علاوه بر این، همه جا را آلوده می کرد و بوی بسیار بدی می داد. اینجاست که شیمیدان ها وارد عمل شدند. در سال 1823، چارلز مکینتاش، شیمیدان اسکاتلندی، لاستیک را در نفت حل کرد و سپس پارچه ها را در این مخلوط خیس کرد و آنها را ضد آب کرد. اما حتی با این روش نیز لاستیک نتوانست از شر بوی نامطبوع خود خلاص شود و مانند چوب سخت و شکننده شد. این یک تصادف باورنکردنی بود که باعث شد این ماده به بازیگر اصلی صنعت پتروشیمی امروز تبدیل شود...

محقق آماتور، چارلز گودیر، که در سال 1800 در ایالات متحده به دنیا آمد، لاستیک را با هر ماده شیمیایی که پیدا می کرد مخلوط کرد، اما نتوانست به نتیجه دلخواه برسد. تا اینکه مقداری کائوچو را که با گوگرد مخلوط کرده بود، کنار اجاق گاز فراموش کرد. گودیر که یک شب قبل از خواب به طور تصادفی کائوچوی مخلوط شده با گوگرد را کنار اجاق گازی که خانه اش را گرم می کرد رها کرد، متوجه شد که کائوچو بدون از دست دادن انعطاف پذیری خود سفت شده است. گودیر با گرم کردن کائوچوی گوگردی، البته به صورت اتفاقی، به فرآیندی به نام "ولکانیزاسیون" دست یافت. این کشف تصادفی روز تولد لاستیک بود.

تبدیل کائوچو به لاستیک نه تنها زمینه استفاده از آن را به میزان باورنکردنی تغییر داد، بلکه منجر به تولد یک صنعت چند میلیارد دلاری شد. با این حال، در ابتدا هیچ کس کشف چارلز گودیر را باور یا حمایت نکرد. زمانی که چارلز گودیر در سال 1844 حق اختراع خود را دریافت کرد، مخترع بریتانیایی توماس هنکاک قبلاً به مدت یک سال شروع به تولید لاستیک با استفاده از روش ولکانیزاسیون کرده بود. در حالی که گودیر در اتاقی از هتل درگذشت و هزاران دلار بدهی به همسر و فرزندش گذاشت، رقیب بریتانیایی او هانکوک و خانواده‌اش هزاران لاستیک خودرو تولید کردند و میلیون‌ها پوند به دست آوردند.