Πενικιλίνη

Ασθένειες όπως η διφθερίτιδα, η πνευμονία, η φαρυγγίτιδα και η αμυγδαλίτιδα προκάλεσαν τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη επιστημονικών μελετών, καθώς και την έλλειψη γνώσης γύρω από τις μεθόδους αντιμετώπισης τέτοιων ασθενειών και στην ανεπάρκεια φαρμάκων από τη φύση. Η πενικιλίνη, το φάρμακο τέτοιων ασθενειών που οδήγησαν στον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σε μια πόλη ή κωμόπολη, ειδικά σε περιόδους επιδημίας, ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία.

Τρόφιμα όπως το ψωμί και το τυρί που αφήνουμε εκτός ψυγείου, μετά από ένα διάστημα αρχίζουν να μουχλιάζουν. Αυτή η μούχλα είναι στην πραγματικότητα ένας είδος μύκητα. Η μούχλα ζει σε υγρό και χλιαρό περιβάλλον και δεν μπορεί να επιβιώσει σε πολύ ζεστό ή πολύ κρύο περιβάλλον. Αυτός είναι ο λόγος που διατηρούμε τα φαγητά μας στο ψυγείο ή στην κατάψυξη. Ποια είναι λοιπόν η σχέση μεταξύ της μούχλας και της πενικιλίνης; Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, ένας επιστήμονας που γεννήθηκε στη Σκωτία το 1881 και εργάστηκε για πολλά χρόνια στο τμήμα εμβολιασμών του νοσοκομείου St. Mary's στο Λονδίνο, ήταν αυτός που βρήκε τυχαία την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Ο Φλέμινγκ, ο οποίος υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στάθηκε μάρτυρας του θανάτου πολλών στρατιωτών που προσβλήθηκαν από λοιμώξεις λόγω των τραγικών συνθηκών στα μέτωπα. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Φλέμινγκ επέστρεψε στο νοσοκομείο St. Mary's και επικεντρώθηκε στα αντισηπτικά, αλλά δεν κατάφερε κάτι μέχρι το 1928. Επιστρέφοντας στο εργαστήριό του από διακοπές εκείνη τη χρονιά, συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει ανοιχτό ένα δοχείο που περιείχε μια καλλιέργεια και ότι το δοχείο ήταν γεμάτο μούχλα. Πήγε να καθαρίσει το δοχείο αλλά βλέπει ότι στην ύλη σαν γέλη στην άκρη της μούχλας δεν υπήρχε οποιοδήποτε βακτήριο. Στα άλλα μέρη του δοχείου όμως, υπήρχαν άφθονα. Ο Φλέμινγκ σκέφτηκε ότι αυτή η ύλη που καταστρέφει τα βακτήρια ήταν ένας μύκητας και ονόμασε το υγρό κομμάτι στην άκρη της μούχλας, πενικιλίνη. Ο Φλέμινγκ προσπάθησε να διαχωρίσει την πενικιλίνη από τον μύκητα της μούχλας για πολλά χρόνια, αλλά δεν τα κατάφερε και σταμάτησε. Δημοσίευσε ένα άρθρο για το έργο του όπου ανέφερε ότι η τυχαία ανακάλυψή του θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία ασθενειών. Αυτό το άρθρο τράβηξε την προσοχή των Βρετανών επιστημόνων Howard Florey και Ernst Chain και το δίδυμο άρχισε να εργάζεται πάνω στην πενικιλίνη. Οι δύο επιστήμονες, με την υποστήριξη του Φλέμινγκ, κατάφεραν να καθαρίσουν την πενικιλίνη το 1939, αλλά η Αγγλία μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Γερμανία. Εκείνα τα χρόνια, τα εργοστάσια στην Αγγλία δεν επιτρεπόταν να παράγουν τίποτα άλλο εκτός από στρατιωτικά υλικά για να χρησιμοποιηθούν στον πόλεμο. Γι' αυτό ο Howard Florey και ο Ernst Chain μετέφεραν τη δουλειά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πενικιλίνη απέκτησε παγκόσμια φήμη ως φάρμακο μετά από αυτό, επειδή χάρη σε αυτήν, οι συμμαχικές δυνάμεις, ειδικά ο Αμερικανικός Στρατός, επηρεάστηκαν λιγότερο από ασθένειες που προκαλούνται από βακτήρια και οι απώλειες στρατιωτών μειώθηκαν σημαντικά. Η τυχαία ανακάλυψη του Alexander Fleming, η πενικιλίνη, χάρισε στους Fleming, Howard Florey και Ernst Chain το βραβείο Νόμπελ το 1945, αλλά το πιο σημαντικό, έσωσε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και εξακολουθεί να το κάνει.