Η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης (41-2021)

Η πόλη της Ξάνθης γιορτάζει κάθε χρόνο στις 4 Οκτωβρίου την απελευθέρωσή της από την βουλγαρική κατοχή που έλαβε χώρα το 1919. Η Ξάνθη απελευθερώθηκε από έναν ιδιαίτερα σκληρό και βάναυσο βουλγαρικό ζυγό. Την έλευση του ελληνικού στρατού υποδέχτηκαν Έλληνες και Τούρκοι της περιοχής με ενθουσιασμό. Μία από τις πρώτες ενέργειες μάλιστα ήταν η καθαίρεση του Μουφτή που είχαν ορίσει οι Βούλγαροι.

Επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων κατά την είσοδο στην Ξάνθη ήταν ο ξανθιώτης στην καταγωγή Ανθυπολοχαγός Γαβριήλ Λαδάς, μετέπειτα Δήμαρχος Ξάνθης (1959-1964). Πρώτος Δήμαρχος της ελεύθερης πλέον Ξάνθης ορίστηκε ο Ταχήρ Εφέντη (1919-1921).

            Οι δύο αυτοί Δήμαρχοι, ο Ταχήρ Εφέντη και αργότερα, ο Γαβριήλ Λαδάς που έζησαν μαζί στιγμές ενότητας, ελευθερίας και ομοψυχίας θα απορούσαν ίσως με το ότι περίπου 100 χρόνια μετά, ο εορτασμός της 102^ης επετείου της απελευθέρωσης συνοδεύτηκε με αποκλεισμούς και διαχωρισμούς. Θα γελούσαν και θα πικραίνονταν μαζί διότι 100 χρόνια μετά υπάρχουν αποκλεισμοί και διακρίσεις που υποθάλπουν τη διχόνοια και όχι την ενότητα.

Η Ξάνθη λοιπόν έβαλε τα γιορτινά της στις 4 Οκτωβρίου 2021 και γιόρτασε, τηρουμένων των μέτρων προστασίας κατά του κορωνοϊού, την απελευθέρωσή της. Στο καθιερωμένο μήνυμά του ο Δήμαρχος Ξάνθης, Μανώλης Τσέπελης, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Όλοι και όλες, οι κάτοικοι της Ξάνθης, χωρίς διακρίσεις σε  γλώσσα, θρησκεία και πολιτιστική παράδοση, αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το καλό και το δίκαιο».

Ο εορτασμός των επετείων περιλαμβάνει ένα συγκεκριμένο τελετουργικό και συνοδεύεται πάντα με κατάθεση στεφάνων. Με το πέρας των εορτασμών οι δύο μειονοτικοί βουλευτές του Νομού, κατήγγειλαν τον αποκλεισμό τους από την κατάθεση στεφάνων.

            Τη στιγμή λοιπόν που ο Δήμαρχος Ξάνθης μιλούσε για ενότητα χωρίς διακρίσεις, οι δύο μειονοτικοί βουλευτές τον κατήγγειλαν ακριβώς για το αντίθετο, διότι η καταγγελία τους απευθύνεται στην δημοτική αρχή ως καθ’ ύλην αρμόδια για τα διαδικαστικά των εορτασμών. Εύλογα σε γραπτή του δήλωση ο βουλευτής Μπουρχάν Μπαράν αναρωτήθηκε «Σήμερα, οι δύο μειονοτικοί Βουλευτές του Νομού αναίτια αποκλειστήκαμε από την κατάθεση στεφάνου, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος Ξάνθης, αύριο τι θα ακολουθήσει;» Μίλησε ακόμα για «συντηρητικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις και κατεστημένα που αγγίζουν τα όρια της προσβολής σε θεσμικά όργανα της Βουλής».

            Το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις καθώς ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος του ΚΙΝΑΛ στο οποίο πρόσκειται ο βουλευτής Μπουρχάν Μπαράν, Παύλος Χρηστίδης, μίλησε για «επικίνδυνες αντιλήψεις, άλλων εποχών».

          Ο Δήμος Ξάνθης εξέδωσε ανακοίνωση απαντητική στις καταγγελίες επιχειρώντας να επικαλεστεί γραφειοκρατικού τύπου κωλύματα και το πρωτόκολλο εορτασμών ζητώντας από τους βουλευτές σε περίπτωση που επιθυμούσαν να καταθέσουν στεφάνι, να κατέθεταν γραπτά το αίτημά τους. Ζήτησε από τον βουλευτή Μπουρχάν Μπαράν να επαναπροσδιορίσει τη θέση του σημειώνοντας με νόημα ότι ο Δήμος συνεχίζει τον ιστορικό βηματισμό «Χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις. Μακριά από παρεξηγήσεις και αγκυλώσεις του παρελθόντος».

            Σε δήλωση προέβη και ο έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ  Χουσεΐν Ζεϊμπέκ αποδομώντας τις αιτιολογήσεις του Δημάρχου και αναφέροντας ότι «Το συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς ο Δήμος Ξάνθης φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, αφού με την κίνησή αυτή δεν προσέβαλε εμάς, αλλά τους ίδιους τους πολίτες, που μας εξέλεξαν!», θυμίζοντας στον Δήμαρχο ότι «ο Δήμος Ξάνθης δεν είναι τσιφλίκι του».

Με αφορμή αυτό το περιστατικό ήρθαν στην επιφάνεια και άλλοι αποκλεισμοί με στόχο τους μειονοτικούς βουλευτές, όπως το ότι από τότε που ανέλαβε τα ηνία του Δήμου η νυν δημοτική αρχή δεν προσκάλεσε τους μειονοτικούς βουλευτές σε συσκέψεις στο Δημαρχείο για κρίσιμα θέματα, όπως η πανδημία, κάτι που καταγγέλλουν οι ίδιοι οι βουλευτές με δηλώσεις τους στα τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Αν οι μειονοτικοί βουλευτές δέχονται αποκλεισμούς από θεσμικά όργανα, αναλογιστείτε το αίσθημα ενός μειονοτικού πολίτη που δεν φέρει την θεσμική ιδιότητα του βουλευτή. Ή και την ψυχολογία ακόμα ενός μειονοτικού όταν έρχεται στην δυσάρεστη θέση να ‘αποδείξει’ και να ‘επιχειρηματολογήσει’ υπέρ της αφοσίωσής του στην πατρίδα. Συχνά επικαλούνται είτε το ότι υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία, είτε σε άλλες περιπτώσεις ανακαλούν από τις οικογενειακές μνήμες συγγενείς που θυσιάστηκαν σε κάποιο πολεμικό μέτωπο στο παρελθόν εκτελώντας τα πατριωτικά τους καθήκοντα.

Στις επετείους λοιπόν που συνοδεύουν πολεμικά γεγονότα και νίκες, θα συναντήσει κανείς ανάμεσα στα ονόματα πεσόντων και μέλη της Μειονότητας, που θυσιάστηκαν μαζί με τους πλειονοτικούς για τον ίδιο λόγο, για τα ίδια ιδανικά και προσέφεραν το ύψιστο αγαθό, τη ζωή τους. Κι εκεί, στο θάνατο, είναι όλοι μαζί καταχωρημένοι σε μία επιτύμβια στήλη που μνημονεύει τον ηρωισμό τους. Δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει διαφορετικά και στη ζωή.

            Η ενότητα, η ομοψυχία, η αλληλεγγύη είναι όμορφες έννοιες σε μηνύματα εορταστικά, στολίζουν τις πολιτικές ομιλίες και τα μηνύματα πολιτικών φορέων, είναι υπέροχες ωστόσο όταν γίνονται πράξη. Δυστυχώς δεν αποτελεί πάντα κανόνα τα λόγια να συνοδεύονται ή να αντιστοιχούν σε παρόμοιες πολιτικές πράξεις. Η κατάθεση στεφάνων ως διαδικασία έχει ύψιστη συμβολική σημασία και το μήνυμα, το σύμβολο που εμπεριέχει, δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να είναι άλλο από την ενότητα.