پس از تسلط طالبان بر افغانستان درتاریخ 15 آگست، اکثریت سازمان‌های امدادرسان اینکشور را ترک کردند و کسانی که از درگیری فرار کرده بودند مجبوربه پناه بردن دراردوگاه‌ها شدند.

از آنجایی که معلوم است وضعیت اردوگاه‌های مذکور نیر در ماه‌های اخیر به تدریج وخیم شده و تقریبا هیچ کمکی برای تامین نیازهای اولیه انجام نمی‌شود.

به گفته خانواده‌های مسکون در اردوگاه، ظرف 3 ماه اخیر به جز یکی دو انجمن هیچ کمکی از سوی هیچ نهاد امدادی صورت نگرفته است.

کسانی که در گذشته با فرار از درگیری‌های بین طالبان و سربازان دولت سابق به این اردوگاه‌ها پناه بردند، سعی می‌کنند در شرایط سخت در چادرهای موقتی زندگی خود را حفظ کنند.

گرسنگی و خشکسالی در کشور شدیدا ساکنان این کمپ‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

در اردوگاه همدرد که در شرق شهر مزار شریف مرکز ولایت بلخ در شمال افغانستان قرار دارد، تقریبا 2 هزار تن زندگی می‌کنند.

بعضی از افراد اردوگاه به دلیل نداشتن پول تعمیر خانه‌های جنگ زده خود مجبور به ماندن در اینجا هستند، بعضی با گدایی و بعضی نیز با کار روزانه در تلاش هستند تا زندگی خود را تامین کنند.

گل قمر، یکی از ساکنان اردوگاه همدرد به خبرگزاری آناتولی گفت که آنها پس از درگیری‌های یک ونیم ساله از اولوسوالی آقچه ولایت جوزجان فرار کردند و در این اردوگاه پناه برده اند وبه گفته او با آمدن طالبان، نهادهای امدادرسان کشور را ترک کردند و تقریباً دیگر هیچ کمکی صورت نگرفت.

حلیمه سرخاب، مادر 7 کودک که حدود 2 سال پیش از درگیری‌ها فرار کرده و در اردوگاهی در ولایت فاریاب پناه برده می‌گوید که نمی‌توانند حدس بزنند که زمستان امسال چگونه خواهد گذشت.

مولانا پدر هفت کودک نیز با اشاره به اینکه در چند ماه اخیر 5 نفر در اردوگاه‌ همدرد بر اثر گرسنگی و فقر جان خود را از دست دادند، خاطرنشان کرد: نگران هستند که این تعداد با این سرعت بیشتر شود.

او با اشاره به اینکه اکثر اطفال اردوگاه لباس یا کفشی برای پوشیدن ندارند، گفت: ما از سازمان‌های امدادرسان می‌خواهیم که از نزدیک بیایند، وضعیت اسفناک ما را ببینند و به ما کمک کنند.

بر اساس داده‌های وزارت مهاجرت افغانستان، در حال حاضر بیش از 3 میلیون آواره داخلی در این کشور وجود دارد.

از زمان روی کار آمدن طالبان در افغانستان که از خشکسالی و اپیدمی کرونا (کووید 19) رنج می‌برد، فقر و گرسنگی بیش از پیش افزایش یافته است.

بسیاری از خانواده‌ها که به دلیل فقر روزافزون در افغانستان حتی نمی‌توانند نیازهای غذایی روزانه خود را تامین کنند، به دلیل مشکلات مالی فرزندان خود را در معرض فروش قرار می دهند.