Նախագահական խոսնակ Իբրահիմ Քալընի Սաբահ օրաթերթում տպվող հոդվածը

ԻԼԻՊ, Ալ Կաիդա եւ նմանատիպ խմբավորումների կատարած ուժգնություն եւ ծայրահեղությունը որպես քաղաքականություն չե այլ պետք է մերժվի սկզբունքային առումով: Բայց նույն վերաբերմունքը անհրաժեշտ է ցուցաբերել նաեւ ազատության անունով կիրառվող ռազմատենչ աշխարհականություն դեմ:

Բրյուսելյան հարձակումներից մեկ շաբաթ անց ֆրանսիական Շառլի Էբդո ամսագիրը հարցնում էր հետեւյալ. «Մենք ինչպես ենք հասել այս կետը»: Հոդվածում նշվում է, որ նշյալ հարձակումները ընդամենը ամենափոքրիկ մասն են կազմում ուժգնության եւ ծայրահեղության:

Ամսագիրը իր հարցի պատասխանը գտնում է, 3 հոգուն մեղադրելով. Ֆրանսիացի մուսուլման գիտնական Թարիք Ռամադան: Հոդվածում բացատրվում է ռազմատենչ աշխարհականության ինչպես ատելությունը եւ պատերազմը ստեղծելու մասին: Շառլի Էբդո ծաղրանկարներում ընդհանրապես վիրավորում է երեք մեծ կրոններին: Հոդվածի համաձայն եվրոպան ամենամեծ սխալն է կատարել մուսուլմաններին եվրոպական հաստատություններ ընդունելով:

Ամսագիրը կարծում է, որ ռազմատենչ աշխարհականությունը քննադատում է ծաայրահեղության: Բայց իրականությունում դա այդպես չե: Նա այս միտքով ինքնիրեն լավ, իսկ մյուսներին անվանում է մի խում վատ մարդիկ: Բացի այդ 1.5 միլիարդ մուսուլմաններ ծայրահեղությունը մերժելուց, նրանք մեջտեղ չեն դնում տարբերությունը: Հակառակ դրան մուսուլմաններին անվանում են ծայրահեղ:

Թարիկ Ռամադանի, գլխաշորով մուսուլման կին եւ փողոցի անկյունում սպասող փուռի տեր մուսուլմանի համեմատությունը ընտրվել է դիտմամբ, որը մեզ բացատրում է ռազմատենչ աշխարհականության ինչպես մուսուլմանները ծայրահեղ է դարձնում: Նշյալ ծաղրանկարները անկրոն, իրական եւ լիբերալ եվրոպական արժեքները օգտագործում է որպես վահան:

Ռամադանի ընտրությունը հպարտալի է, բայց Շառլի Էբդոյի ընտրած ծաղրանկարները նշանակում է, որ նրանք ընդհանրապես դեմ են աշխարհի ողջ մուսուլմանության: Փաստօրեն ամսագիրը վախենում է Ռամադանի օրինակից:

Հիմա հարց նում ենք. ԻԼԻՊ՚ Ալ կաիդա կամ Նացիների արտաքսող քաղաքականությունը ինչքանով է տարբերվում այս ամենից: Ինչպես կարելի է հավատքի մասին զրուցելուց, կրոնը անվանել անմարդկային, ոչ տրամաբանական կամ ուժգնություն պարունակող հասկացողություն: Սա արդեն քննադատություն չե, այլ ռազմատենչ աշխարհականության ենթագիտակցությունը:

Ինքնիրեն արդացնող ռազմատենչ աշխարհականությունը կրկին ինքնիրեն համարում է նոր կրոն: Իսկ մյուսներին դարձնում է սատանա եւ վիրավորելուց դա անվանում է ազատություն: Նա Իսլամը տեսնում է, ոտի վրա մնացող վերջին հավատք եւ բոլորին անվանում է թշնամի:

ռազմատենչ աշխարհականության սխալն է, բոլոր ծայրահեղությունները հավաքում է կրոնի տակ: Չնայած ԱՄՆ-ում տարեկան բազմաթիվ անձիք մահանում են միջընտանեկական ուժգնություն եւ դպրոցներում տեղի ունեցող զինյալ հարձակումների արդյունքում, որը ընդհանրապես կապ չունի ինչ-որ հավատքի հետ: 20-րդ դարի սկիզբից հասունացող ցեղակրոնային, ազգային կամ սոցիալիստ շարժումները չեն ծագել կրոնից: 100 տարվա ընթացքում այս մըքերը եվրոպա, աֆրիկա եւ ասիայում սպանեց միլիոնավոր մարդկանց:

Իսլամաֆոբիան, քննադատությունը արգելելու համար չե, քանի որ բոլոր մուսուլմանները գիտեն քննադատությունը եւ ծայրահեղության միջեւ տարբերությունը: Իսլամական աշխարհում ֆիզիկոսներ, ակատեմիկոսներ եւ գիտնականներ ունեն քննադատելու ավանդույթ: